سرمایه‌گذاری در صنعت نساجی و پارچه مشکی

گزارش «فرصت امروز» از اهمیت صنعت نساجی

سرمایه‌گذاری در صنعت نساجی مشکل بیکاری را حل می‌کند

به نظر می‌رسد که بعد از همه سال‌هایی که پوشیدن چادر در ایران رواج داشته، دولت عزم خود را جزم کرده که این پوشش زنان ایرانی را به‌نوعی به حلقه‌های تولید ملی گره بزند. دولت‌های قبلی هم حرف‌ها و حدیث‌هایی در این رابطه ایجاد کردند که نتیجه درخشانی نداشت. شاید مهم‌ترین دلیل ناموفق بودن همه طرح‌ها، این مسئله بود که به‌نوعی با میانبر زدن می‌خواستند کالایی را تولید کنند که زیرساخت‌های صنعتش تا حدود زیادی پوسیده شده و در سایه بی‌توجهی‌های چندین دهه اخیر قرار گرفته است.

اما به هر حال آنچه به نظر می‌رسد باید به نوعی کلکش کنده شود، همین تولید پارچه مشکی در ایران است. چون حجاب وارداتی را با ‌هیچ رقمی نمی‌توان توجیه کرد. در همین راستا ما هم اخبار مثبت این روزها را به‌فال نیک گرفته‌ایم؛ اخباری که از راه‌اندازی خط تولید این نوع پارچه در استان چهارمحال‌و‌بختیاری و شهرکرد حکایت می‌کند.
این کارخانه تحت عنوان کارخانه حجاب شهرکرد قرار است سالانه بیش از 10میلیون متر پارچه مشکی و سایر پارچه‌های مرغوب پوشاک زنانه را تولید کند.

هر چند نیاز داخلی به پارچه مشکی سالانه بیش از 80 میلیون متر است و واردات سالانه از کشورهایی چون کره، امارات، تایوان، تایلند و… به بیش از 120 میلیون متر هم می‌رسد.
این نکته را هم باید اضافه کنیم که یک قواره پارچه مشکی چادری در بازار دست کم 60 هزار تومان به فروش می‌رسد. با این حساب مشخص است که چه میزان ارز برای خرید پارچه مشکی چادری از کشور خارج می‌شود.

حال به این عدد، هزینه خرید لباس‌های مجلسی و غیره مربوط به زنان را هم اضافه کنید که تقریبا صفر متر مربعش در ایران تولید می‌شود و همگی وارداتی است. در این گزارش در گفت‌وگو با علیرضا حائری، عضو جامعه نساجی ایران دلایل اهمیت رونق نساجی و تولید داخلی پارچه مشکی و سایر پارچه‌های مربوط به پوشاک زنان را بررسی کرده‌ایم.

بازار صادراتی 400 میلیون نفری

حائری در مورد اهمیت راه‌اندازی خط تولید چادر مشکی در ایران می‌گوید: تولید چادر مشکی با توجه به وجود بازار 400 میلیون نفری کشورهای اطراف ایران، از ضروریات ملی است و بخش‌خصوصی هم می‌تواند با اطمینان از وجود چنین بازارهایی و تقاضای موجود در بازار داخلی وارد این عرصه شود.

وی معتقد است راه‌اندازی چنین خط تولیدی تنها منحصر به تولید پارچه مشکی نیست بلکه پارچه‌هایی مانند تترون و بسیاری از دیگر پارچه‌های پوشاک زنانه را هم تولید می‌کند و در این میان از فروش هم می‌توان مطمئن بود.

حائری در ادامه به تعدد ماشین‌آلات برای راه‌اندازی چنین کارخانه‌ای اشاره کرده و می‌گوید: حدود 20 نوع ماشین‌آلات مختلف لازم است که هزینه سرمایه‌گذاری را بالا می‌برد. وی همچنین اشاره می‌کند که چنین سرمایه‌گذاری‌ای ناگزیر است اما برای سرشکن‌کردن هزینه‌های انرژی، حمل‌و‌نقل، دستمزد کارمندان و…در کنار تولید اصلی می‌توان پارچه‌های پرکاربردی مانند روبالشی، ملحفه‌ای، چیت و چلوار را هم تولید کرد که فروش بسیار بالایی هم دارند.

دولت پیش‌قدم شود

وی نقش دولت‌ را برای سرمایه‌گذاری در صنعت نساجی ضروری می‌داند و می‌گوید: در این صنعت چندین بخش وجود دارد. مثلا در مرحله ریسندگی که از مراحل ابتدایی است به دلیل سرمایه‌بر بودن، بیشتر خود دولت‌ها سرمایه‌گذاری می‌کنند.

مرحله بعد هم که مربوط به بافت، چاپ و رنگرزی است از جمله مراحلی است که کالای تولیدی بخش ریسندگی را تکمیل می‌کنند و به دلیل آلودگی‌های مربوط به پساب سنگین، مواد رنگی، مصرف آب زیاد و انرژی بالایی که مصرف می‌کنند باید دور از شهرهای بزرگ باشند و حتی در مناطق کم‌آب اجازه تاسیس چنین واحدهایی داده نمی‌شود و این بخش برای سرمایه‌گذاران بخش‌خصوصی از جذابیت بالایی برخوردار نیست و این دولت است که باید وارد گود شود.

بخش بعدی صنعت نساجی مرحله تکمیل است که با محیط زیست سازگاری دارد، آب صنعتی و پساب هم ندارد، بنابراین بخش زیادی از سرمایه‌گذاران را جذب می‌کند. حائری در این زمینه اضافه می‌کند: حداقل چهار کارخانه با ظرفیت 20 میلیون متر در سال برای تولید پارچه نیاز داریم.

بازار خاورمیانه بیشترین خواهان را برای پارچه مشکی دارد و کشورهای تایوان و کره کل تولیدشان برای این منطقه است. حتی تولیدکنندگان سنتی این پارچه یعنی ژاپن و سوییس هم همه تمرکزشان روی این بازار بوده است.

بنابراین با تولید داخلی می‌توان به صادرات هم فکر کرد. اما ما بیش از 35سال است که از تولید چادرمشکی تنها حرفش را می‌زنیم. درحالی‌که تولید این پارچه و تولید داخلی چادر مشکی تنها یک فعالیت اقتصادی نیست و جنبه‌های فرهنگی پررنگی را هم به همراه دارد.

از طرفی شمایلی سیاسی-اجتماعی هم دارد و به نماد رشد نکردن صنعت نساجی ایران تبدیل شده است. بنابراین همه انتظار دارند که بالاخره این کار در ایران انجام شود و به‌نوعی چشم اسفندیار این صنعت پوشش داده شود چون پوشاندن این ضعف تا حدود زیادی از وابستگی‌ به خارج از کشور می‌کاهد.

دیگران توانستند پس ما هم می‌توانیم

حائری می‌گوید: تولید چادر مشکی شکستن شاخ غول نیست. در کشوری که بیش از 100 سال سابقه صنعت نساجی دارد، باید بتوان این کار را انجام داد. در صنعت نساجی هم تحصیلکرده‌های زیادی داریم، هم سابقه صنعتی داریم.
در همین ویتنامی که صادرکننده پارچه مشکی به ایران است، سال 2014 بیش از 100 میلیارد دلار صادرات داشته که 20 میلیارد دلار آن مربوط به نساجی و پوشاک بوده است. این در حالی است که ما برای سال 1404 برنامه داده‌ایم که صادرات نساجی‌مان به 3 میلیارد دلار برسد.

شما کافی است نگاهی تاریخی به حوادث ویتنام داشته باشید. 1978 انقلاب شد یعنی تقریبا هم‌زمان با ما و آمریکایی‌ها از این کشور رفته‌اند. یعنی کشوری که با آنها در جنگ مستقیم بوده ولی همین کشور از آمریکا، چین و شوروی سابق ماشین‌آلات و صنعت را خریداری کرد و طی این مدت کار کرده‌اند تا به این مرحله رسیده‌اند. در واقع ارتباط‌‌شان را با دنیا قطع نکرده‌اند و بسیاری از کمپانی‌های آمریکایی مانند فورد در ویتنام سرمایه‌گذاری کرده‌اند.

این کشور با چراغ خاموش در صنعت جهان حرکت می‌کند و 20 سال دیگر به صدر اخبار جهان خواهد رسید. چون هدف‌شان تولید ملی در راستای آشتی با جهان است. ما در حالی صنعت نساجی را رها کرده‌ایم که این صنعت با هر فرمول اقتصادی که بررسی شود، چند مشخصه بزرگ دارد. نخست اشتغال‌زایی است، یعنی برطرف‌کننده مشکل عمده کشور ما. ویژگی دیگر اینکه متوسط سرمایه‌گذاری برای اشتغال یک نفر در این صنعت، یک‌چهارم سرمایه‌گذاری در صنعت خودرو است.

به‌طور کلی برای اشتغال یک نفر در صنعت بیش از 360 میلیون تومان هزینه لازم است اما در صنعت پوشاک و نساجی تنها 90 میلیون تومان هزینه اولیه لازم است. مشخصه دیگر این صنعت ارزآوری است. کشور چین سالانه بیش از 260 میلیارد دلار از این صنعت ارزآوری دارد، بنگلادش 22 میلیارد دلار و ترکیه 30 میلیارد دلار.

ارزش افزوده بسیار بالا دیگر مشخصه مهم این صنعت است. کافی است به این مثال توجه کنید. در حال حاضر الیاف پلی‌استر هر کیلو یک و نیم دلار است ولی محصول نهایی آن کیلویی 100 تا 150 دلار به‌فروش می‌رسد؛ یعنی بیش از 100 برابر ارزش افزوده دارد.

یا مثلا پنبه کیلویی 2 دلار است اما یک تی‌شرت پنبه‌ای تا 40 دلار به فروش می‌رسد. این اعداد و ارقام به‌ویژه در مورد پوشاک زنانه چندین برابر می‌شود. الان در بازار پارچه‌های این لباس‌ها تا متری 600 هزار و یک میلیون تومان هم به‌فروش می‌رسند. درحالی‌که مثلا برای یک لباس شب زنانه یک کیلو پارچه ویسکوز به‌کار رفته است. یعنی برای هر متر 250 گرم ویسکوز خرج شده است. ویسکوز کیلویی 5 دلار است.

بنابراین برای یک لباس زنانه 20 دلار ویسکوز هزینه شده است؛ یعنی به پول ایران حدود 100 هزار تومان اما در بازار متری حداقل 600 هزار تومان به‌فروش می‌رسد.

ویژگی‌های اینچنینی صنعت نساجی باعث شده که کشورهای زیادی پایه رشد اقتصادی خود را بر آنها نهاده‌ و پایه‌گذار انقلاب صنعتی در بسیاری از کشورها بوده است. در حقیقت همه کشورها بیکاری خود را با سرمایه‌گذاری روی این صنعت حل کرده‌اند. انگلیس، فرانسه و آمریکا هم با نساجی شروع کردند و به صدر صنعت دنیا رسیدند.

بازار جهانی پارچه

بازار رنگ مشکی تا سال 2020 به ارزش 1.88 میلیارد دلار می‌رسد

یکی از مهم‌ترین بخش‌هایی که به صنعت نساجی مربوط می‌شود، بخش رنگرزی است، الیاف مختلف پلی استر، نایلون، آکرلیک و… برای ورود به صنایع مختلف پوشاک، کشاورزی، خودروسازی، الکترونیک و… به رنگ‌آمیزی نیاز دارند.
در این گزارش با هدف پرداختن به بازار رنگ مشکی در نساجی، روند رشد این صنعت، بازار تولید و مصرف و میزان تقاضای آن را در سال‌های آینده بررسی می‌کنیم. رنگ مشکی از جمله کارآمدترین و پرکاربردترین رنگ‌هایی است که در صنعت نساجی به کار می‌رود و طبق آمارهای گرفته شده، تقریبا نیمی از الیاف نساجی به این رنگ نیاز دارند.

بازار رنگرزی سیاه، برای الیاف نساجی در سال 2013، به مبلغ 1.10 میلیارد دلار تخمین زده شده بود و پیش‌بینی می‌شود تا سال 2020 به ارزش 1.88میلیارد دلار، با نرخ رشد سالانه 8‌درصد برسد. شایان ذکر است، در سال 2013 تقاضای جهانی برای الیاف پارچه‌ای سیاه، 416.0کیلو تن بوده است.

آسیا و خاورمیانه؛ بزرگ‌ترین بازار مصرف الیاف سیاه

مصرف بالای رنگ سیاه در الیاف نساجی در سطح جهان، بیشتر در آسیا و خاورمیانه مشهود است و آمریکای لاتین نیز جزو مصرف‌کنندگان عمده محسوب می‌شود.

می‌توان گفت میزان تقاضای جهانی در کشورهای در حال توسعه آسیایی و خاورمیانه روبه‌رشد است و در بازار پارچه‌های مشکی، آسیا سهم عمده‌ای دارد، به‌طوری‌که بیش از 55درصد از تقاضای جهانی برای رنگ سیاه به کار رفته در الیاف نساجی در سال 2013 مربوط به این مناطق بوده است.

الیاف پلی‌استر و نایلونی؛ بهترین میزبان رنگدانه‌های سیاه

رنگ سیاه، روی الیاف پارچه‌ای مانند پلی استر، آکریلیک، نایلون و… کاربرد دارد که در این میان، الیاف پلی‌استر، بیش از 56درصد از سهم بازار رنگرزی سیاه را در الیاف نساجی به خود اختصاص داده‌اند و پیش‌بینی می‌شود که تقاضا برای الیاف پلی‌استری مشکی، در سال‌های آینده رشد چشمگیری داشته باشد.بخش باقی‌مانده از بازار رنگرزی نیز در سایر الیاف نساجی مانند پوشاک خانگی، لباس‌های محافظ، و…  کاربرد دارد.

در این میان بخش پوشاک، بزرگ‌ترین کاربر رنگرزی سیاه در الیاف نساجی به شمار می‌رود، به‌طوری‌که صنعت جهانی پوشاک جهانی به‌عنوان بزرگ‌ترین مصرف‌کننده مواد رنگرزی، در سال 2013، 53 درصد از سهم این بازار را به خود اختصاص داده بود. همچنین به موازات بازار رنگرزی سیاه در الیاف پلی استری، مواد سیاه رنگرزی برای الیاف نایلونی نیز رشدی با نرخ سالانه 8درصد در سال‌های آتی خواهد داشت.

پیش‌بینی می‌شود تقاضای جهانی برای رنگ سیاه در الیاف نایلونی از سال 2014 تا سال 2020، به ترتیب از 120.8 میلیون دلار به 204.3 میلیون دلار برسد. قابل توجه است که در سال 2013 سهم درآمد حاصل از رنگ سیاه الیاف نایلونی 48درصد بوده و انتظار می‌رود که تا سال 2020 با نرخ رشد سالانه 8درصد افزایش یابد.

البته در بخش منسوجات نایلونی نیز بیشترین کاربرد رنگرزی سیاه، مربوط به پوشاک است، به‌طوری‌که در سال 2013 با 45درصد از سهم این بازار، بزرگ‌ترین مصرف‌کننده رنگ سیاه بوده است و پیش‌بینی می‌شود، در فاصله سال های 2014 تا 2020، با نرخ رشد سالانه 7.9 درصد حرکت کند. بخش باقیمانده الیاف نایلونی سیاه نیز بیشتر در بخش کشاورزی و صنایع خودروسازی کاربرد دارد.

کمپانی‌های تولیدکننده جهانی الیاف نساجی سیاه

از جمله شرکت‌های موفق در زمینه تولید الیاف نساجی سیاه می‌توان به کمپانی‌هایی نظیر هانتسمن، شرکت رنگدانه راکوود، شرکت شیمیایی سومیتومو، کلارینت و… اشاره کرد که در اینجا به معرفی دو شرکت مشهور در این زمینه می‌پردازیم. شرکت هانتسمن، یک شرکت چندملیتی آمریکایی است که سازنده و فروشنده مواد شیمیایی متفاونی در جهان است و محصولات متنوعی مانند پلاستیک، خودرو، حمل‌و‌نقل هوایی، کفش، مواد شوینده و… دارد و منسوجات نیز یکی از محصولات این شرکت است.

این کمپانی با داشتن 16 هزار کارمند، نمایندگی‌های زیادی نیز در سراسر جهان دارد و طبق آماری که در دست است، درآمد این شرکت در سال 2014 بیش از 13میلیارد دلار بوده است.

همچنین شرکت راکوود از جمله شرکت‌های موفق در زمینه تولید مواد رنگرزی است که با استفاده از ترکیبات و فرمول‌های شیمیایی، رنگدانه‌های طیف گسترده‌ای از مواد را فراهم می‌کند که الیاف نساجی نیز یکی از آنهاست. در حال حاضر این شرکت دفاتر فروش زیادی در ایالات متحده آمریکا، انگلیس، فرانسه، سنگاپور و چین دارد. همچنین بسیاری از مواد رنگدانه‌ای مورد نیاز شرکت هانتسمن را همین شرکت تهیه می‌کند.

گلناز نصراللهی، مدیرکل دفتر صنایع نساجی و پوشاک وزارت صنعت، معدن و تجارت در گفت‌وگو با «فرصت امروز» مطرح کرد

پارچه‌ مشکی ایرانی سال آینده وارد بازار می‌شود

بعضی واژه‌ها و اصطلاحات در بازار کار و تولید و به‌طور کلی اقتصاد ایران اینقدر نخ‌نما شده‌اند که نوشتن‌ از آنها به نوعی عبث و بیهوده‌کاری است. بوروکراسی‌های اداری، کالای قاچاق، مالیات، بیمه و. . . اما نوشتن یک گزارش در مورد ریسک‌های سرمایه‌گذاری در صنعت نساجی به‌هیچ عنوان بدون این اصطلاحات نخ‌نما امکان‌پذیر نیست، چون مشکلات اینچنینی کماکان به‌قوت خود باقی‌اند و در گفت‌وگو با مسئولان مرتبط با این صنعت معمولا مطرح می‌شوند.

به‌همین دلیل وقتی گلناز نصراللهی حرف‌هایش را با قاچاق و بوروکراسی اداری در این حوزه شروع می‌کند نباید تعجب کنیم. اما سوال این است که بالاخره چه نهادی و دقیقا از چه زمانی باید فکری به حال این وضعیت بکند؟ سوالی که به‌نظر نمی‌رسد جواب سرراستی برایش وجود داشته باشد. نصراللهی در جواب این سوال می‌گوید: یکی از مهم‌ترین موانع سرمایه‌گذاری در حوزه نساجی قاچاق است. قاچاق نوعی ناهنجاری و فساد است.

شما در هیچ کجای دنیا نمی‌بینید که تولید داخلی بدون حمایت‌های تعرفه‌ای باشد. نصراللهی که خود در وزارتخانه‌ای عریض و طویل مسئولیت دارد و چشم امید صنایع این حوزه به امثال او است، با بیان این جملات ادامه می‌دهد: حمایت‌های تعرفه‌ای در بخش نساجی و بازار پوشاک تا 200 درصد هم می‌تواند باشد تا فساد و نااطمینانی از وضع موجود تعدیل شود و از بین برود و سرمایه‌گذاران ریسک سرمایه‌گذاری در این بخش را بپذیرند.

چون تولیدکننده نمی‌تواند کالای خود را بدون حمایت‌های تعرفه‌ای عرضه کند. نصراللهی ادامه می‌دهد: در حال حاضر هم با وجود قاچاق‌های میلیارددلاری پوشاک و سایر کالاهای مرتبط با نساجی، باز هم ورود به این صنعت و تولید در این زمینه توجیه اقتصادی دارد. حالا اگر با حمایت‌های تعرفه‌ای از این صنعت دفاع شود و تولیدکنندگان به بازار و خواست مشتری توجه کنند، ظرفیت‌های این صنعت خود را نشان می‌دهد.

قاچاق، مالیات و بیمه؛ ریسک‌های سرمایه‌گذاری

قاچاق در بازار پوشاک و کالاهای نساجی ریسک سرمایه‌گذاری در این حوزه را بالا می‌برد. نصراللهی در مورد راه‌حل‌هایی که برای این معضل اتخاذ کرده‌اند، می‌گوید: ما در بحث قاچاق و در رابطه با جلوگیری از آن مستقیما دخیل نیستیم.

ولی با سازمان‌ها و ارگان‌های مختلف هماهنگی کرده‌ایم و باید از‌ ارگان‌ها و سازمان‌هایی که مسئولیت مستقیم دارند، پیگیری شود، چون قاچاق یک ناهنجاری است و با همه گستردگی‌اش باید با آن مبارزه شود. از طرفی تولیدکنندگان معمولا خواستار معافیت‌های مالیاتی هستند.

نصراللهی در این مورد می‌گوید: قانون‌های مالیاتی و بیمه برای شرایط خاص فضای کسب وکار است و باید تجدیدنظرهایی روی‌شان انجام شود.مثلاً در حال حاضر مالیات بر ارزش افزوده را واحدهای تولیدی می‌پردازند و نه مصرف‌کننده.

درحالی‌که مدنظر قانون‌گذار بوده که مصرف‌کننده بپردازد. از دلایل این امر هم می‌توان به توزیع سنتی نساجی اشاره کرد که موجب می‌شود مالیات بر ارزش افزوده هم بر دوش تولیدکننده باشد.

وی در ادامه اضافه می‌کند: سازمان‌های دخیل باید بررسی کنند که مثلاً چه میزان مالیات بر ارزش افزوده از این صنعت گرفته می‌شود و چقدر حق بیمه تامین‌اجتماعی گرفته می‌شود و حساب دودوتای اقتصادی‌اش را بکنند که مثلا اگر کاهش یابد یا برداشته شود، چه اتفاقی می‌افتد.

حل این مسائل صاحبان سرمایه را به سرمایه‌گذاری تشویق می‌کند. در مرحله بعد می‌توان بررسی کرد که با برداشتن موانع چقدر سرمایه جذب شده و چه میزان تولید و چه تعداد اشتغال‌زایی صورت گرفته است.

برجام فضا را شفاف کرده است

فضای پسابرجام محیط را شفاف‌تر می‌کند. در زمان تحریم، فضای کسب‌وکار بر ما تنگ شده بود و مراودات بین‌المللی کاهش یافته بود. این مقام مسئول با بیان این جملات ادامه می‌دهد: هر چند ممکن است برگشتن به شرایط عادی زمان‌بر باشد، اما امیدها را زنده کرده است. اتفاق خوب دیگر در شرایط پساتحریم این است که با برقراری ارتباط‌های جدید یا از سرگیری روابط سابق می‌توان نگرانی‌ها را در زمینه تأمین مواد اولیه این صنعت کاهش داد.

همچنین از آنجا که تولید امری روزآمد است و شیوه‌ها و ماشین‌آلات نوینی پیوسته به عرصه تولید دنیا وارد می‌شوند، در این شرایط امکان خریداری و واردات ماشین‌آلات مدرن با برندهای سطح اول جهان مهیا شده است که خود این امر در کاهش مصرف انرژی، کاهش هدررفت مواد اولیه و کاهش مصرف زمان بسیار کمک‌کننده است.

به‌ویژه در بحث ماشین‌آلات با کمبود مواجه هستیم. تحریم‌ها موجب افت‌ ورود ماشین‌آلات مدرن با برندهای برتر دنیا شده بود. نصراللهی اضافه می‌کند که این فضا هم به جذب سرمایه‌گذار کمک می‌کند.

پارچه مشکی تولید داخل به بازار می‌آید

مدیرکل دفتر صنایع نساجی و پوشاک وزارت صنعت، معدن و تجارت در ادامه و در مورد تولید پارچه مشکی در ایران می‌گوید: یک واحد تولید چادر مشکی در چهارمحال و بختیاری با ظرفیت تولید سالانه 10میلیون متر مربع راه‌اندازی شده که در این واحد برای خرید دانش فنی هم هزینه شده است، ولی به‌ هر حال دانش فنی چادر مشکی چیز دست‌نیافتنی نیست. مهم این است که سرمایه‌گذاران به تولید در این حوزه روی بیاورند و سرمایه‌گذاری کنند.

وی در مورد موفقیت در جذب سرمایه‌گذاران به این بخش می‌گوید: به‌رغم همه پیشنهادهایی که در این زمینه به سرمایه‌گذاران داده‌ایم اما هنوز بخش‌خصوصی جذب نشده است. اما امیدواریم با شروع به کار قطعی این واحد تولیدی در شهرکرد و ورود کالای این کارخانه به بازار، سرمایه‌گذاران هم رغبت بیشتری به تولید در این زمینه داشته باشند.

نصراللهی کارخانه حجاب شهرکرد را تنها تولیدکننده پارچه مشکی و چادر مشکی نمی‌داند بلکه اضافه می‌کند در این واحد تولیدی قرار است پارچه‌های مرغوب لباس‌های زنانه که تاکنون تولید جدی‌ای در ایران نداشته‌اند هم تولید شود. وی ادامه می‌دهد که این کارخانه راه‌اندازی اولیه شده و تولیداتش تا اوایل سال آینده به صورت انبوه وارد بازار می‌شود.

25 میلیون دلار؛ سرمایه اولیه

این مقام مسئول در مورد سرمایه‌های اولیه برای راه‌اندازی چنین واحد تولیدی می‌گوید: این کارخانه ماشین‌آلاتی از قبل داشته و تنها بابت روزآمد کردن و اضافه کردن دانش فنی و بعضی از دستگاه‌های مدرن دیگر حدود 25میلیون دلار هزینه کرده است اما به‌طور کلی سرمایه‌گذاری در حوزه تولید کالاهای نساجی متنوع و متفاوت است.

مثلاً طرح چادر مشکی براساس ظرفیت تولیدی که انتخاب می‌شود، براساس اینکه تولید از مرحله نخ باشد یا از مرحله بافت یا مرحله رنگرزی و چاپ، بسیار متفاوت است و سرمایه و نیروی انسانی و فضای متفاوتی را می‌طلبد.

همچنین اینکه ماشین‌آلات از چه کشوری خریداری شود و به‌طور کلی براساس طرح توجیهی و اقتصادی که تهیه می‌شود، سرمایه‌ متفاوتی لازم است. اما حداقل 25 میلیون دلار سرمایه اولیه است. به هر حال ظرفیت 10میلیون متر در سال یا 20 میلیون متر در سال و غیره پیشنهادهایی است که ممکن است سرمایه‌گذاران داشته باشند، ولی ما این آمادگی را داریم که از هر مرحله‌ای که بخواهند کار را آغاز کنند، کمک‌شان کنیم و وزارتخانه در زمان مناسب برای حمایت از تولید داخلی ورود می‌کند.

ریسک‌های حضور در بازاری 100 درصد وارداتی

نصراللهی در ادامه و در پاسخ به این مطلب که باید قبول کنید سرمایه‌گذاری در بازاری که تاکنون 100 درصد وارداتی بوده و براساس جنس وارداتی اداره شده و بنابراین هستند افرادی که به نوعی سردمدار این واردات هستند، بسیار سخت است و به نوعی مبارزه با این واردات هم هست، می‌گوید: من هم قبول دارم که ورود به چنین بازاری بسیار سخت است اما وقتی بحث تولید ملی باشد که دولت هم سخت بر آن تأکید می‌کند، پس هیچ کسی نیست که از تولید داخلی ناراحت باشد و با نوعی خوش‌بینی ادامه می‌دهد که تاجران قدیمی هم از این بابت خوشحال خواهند بود و به جای توزیع جنس خارجی در بازار کالای ایرانی را توزیع می‌کنند.

بنابراین اگر فعلا سرمایه‌گذاران زیادی رغبت نشان نمی‌دهند شاید به این دلیل است که می‌خواهند تولیدات حجاب شهرکرد و نوع استقبال از آنها را در بازار ببینند، بنابراین موفقیت حجاب شهرکرد با تولید پارچه‌های ساده و طرح‌دار با کیفیت مرغوب می‌تواند نمونه‌ موفق باشد برای دیگر سرمایه‌گذاران.

نصراللهی در پایان بر فرهنگ‌سازی برای حمایت از تولید داخلی تأکید می‌کند و معتقد است این کار کمک می‌کند که از فضایی رعب‌آور و پر از قاچاق به فضایی شفاف و کم استرس‌ وارد شویم تا ریسک‌های سرمایه‌گذاری کاهش یابد.

فرصت امروز